ناصر فرهنگ فر متولد شهرری، متولد چهارم آبان ماه ۱۳۲۶ در خانواده ای فرهنگی است پدرش که کارمند شهربانى بود تار مى نواخت و عمویش تمبک، با این وجود پدر مخالف ساز زدن ناصر بود، اما حضور در چنین خانواده هنرمندى روح هنرمند ناصر هفت ساله را به سوى موسیقى مى کشید
فرهنگ فر طبع و قریحه خاصى در سرودن شعر و غزل داشت. در شعر متمایل به ایرج میرزا بود و اشعار طنز گونه اى از خود برجا گذاشت.اولین غزلش را در سن ۱۲سالگى سرود. غزلى که فقط چند بیت از آن باقى مانده است.
تا اشک من ترانه غم ساز مى کند
صدها هزار عقده دل باز مى کند
سرفصل داغ و درد مرا در کتاب عمر
افسانه نگاه تو آغاز مى کند
او در خوشنویسی هم دستی داشت. ۱۶ سال بیشتر نداشت که در انجمن خوشنویسان به فراگیری این هنر پرداخت و از تعالیم برادران میرخانی و استاد کاوه بهره برد. چون خوشنویسی به تنهایی روح تشنه و جویای او را سیراب نمی کرد روی به موسیقی آورد و به آموزش موسیقی و تنبک پرداخت.
فرهنگ فربه غیر از نوازندگی تمبک در شاخه های مختلف تسلط و تبحرداشت.  او سراینده اشعار و ابیات بسیاری در حوزه شعرجدی و طنز و نیز دارای خطی بسیار زیبا بود.
او به ظرایف آوازی و گوشه ها و لحن های ردیف بسیار مسلط بود در نواختن ضرب زورخانه و نیز آواز به شیوه هایی چون هنگامه خوانی، زورخانه خوانی (مرشدی) مهارت زیادی داشت. آثار او از جمله خلوت گزیده شاهد این مدعاست.
وی در سال های ۴۷ و ۱۳۴۸ نزد استاد حسین تهرانی و استاد محمد اسماعیل پیکره آموزش نوازندگی تمبک را ادامه داد اما نوازندگی اش در ساز تنبک سال ۴۲ هم زمان با تاسیس مرکز حفظ و اشاعه موسیقی و همکاری با آن شکوفا شد.
سال ۵۰ همکارى با رادیو تلویزیون ملى را آغاز و در برنامه هاى مختلفى نظیر جشن هنر، گل هاى تازه و گلچین هفته شرکت کرد.با تشکیل گروه شیدا در سال ۵۴ به عضویت این گروه درآمد و دو سال بعد با گروه عارف وارد همکارى شد.
همنوازی او با تار لطفی و آواز شجریان در جشن هنر شیراز قبل از ۳۰ سالگی از نوازندگی های به یاد ماندنی او به شمار می آید. در سال ۱۳۵۲ با نوازندگی ضرب زورخانه گروه موریس بژار را در بلژیک همراهی کرد و در سال ۵۴ هم به نیویورک سفر کرد و با تئاتر و با گروه “رابرت ویلسن” به اجرا پرداخت.
او در سال های پایانی عمر خود گوشه نشینی و انزوا را انتخاب کرده بود و ترجیح می داد از دنیای موسیقی و هنر دور باشد. سازها و آثار موسیقایی اش را از خود دور کرده بود و در تنهایی به سر می برد. تنها همدم او سرودن شعر بود وخط۰خوشنویسی). فرهنگ فر سرانجام در مرداد ۱۳۷۶ در ۵۰ سالگى چشم از جهان فروبست.